سوارکارى
در تمدنهاى دورهٔ باستان، از اسب بسیار استفاده مىشده و در جنگهاى باستان، هر یک از دو لشکر که اسب بیشترى در اختیار داشت و بهتر مىتوانست از آن استفاده کند، امکان بیشترى براى پیروزى داشت.
با اختراع چرخ و ارابه، وجود اسب اهمیت بیشترى یافت.
در نزد ایرانیان، اسب بهقدرى محترم بود که کلمهٔ اسب را بهنام خود مىافزودند، مانند اسامى تهماسب، گشتاسب، لهراسب و ... . بهدلیل همین اهمیت، اسب در زبان فارسى نامهاى مختلفى دارد، همچون: توسن، سمند، تکاور، بارگی، بادپا و ... .