پل‌های تاریخی پاتاوه در سال ۵۲ به ثبت ملی رسیده و اواخر دهه ۷۰ کار مرمت و احیاء مجدد مجموعه پل‌ها شروع شد و پل بزرگ دوره صفویه تقریبا به صورت کامل بازسازی شده است. شهر پاتاوه از توابع شهرستان دنا در ۴۵ کیلومتری شهر یاسوج مرکز کهگیلویه و بویراحمد واقع شده است.
روستای زیبای ورکانه که یکی از اصلی‌ترین جاذبه‌های گردشگری همدان بشمار می‌آید، در منطقه‌ای کوهستانی و در دامنه جنوبی زاگرس واقع شده است.
قدمت روستای ورکانه به بیش از ۴۰۰ سال قبل بازگشته و آنچه تاریخ بازگو می‌کند نشان دهنده این موضوع بوده که نخستین و قدیمی‌ترین محله آن، محله درب مسجد است و تاریخچه آن به اوایل دوره صفویه باز می‌گردد.
این روستا به لحاظ کار و استفاده از مصالح بومی و محلی به خصوص مصالح سنگی منحصر به فرد است و کاربرد سنگ به صورت یک مصالح عام و متعارف در چهره و سیمای روستا خودنمایی می‌کند، مالکان خانه‌های قدیمی روستای ورکانه که از آن به روستای رنسانس یاد می‌کنند، به سمت تغییر معماری خانه‌هایشان برآمده‌اند؛ آن‌ها خانه‌های سنگی خود را خراب کرده و به جای آن با آجر و سیمان خانه می‌سازند. مردم این روستا در صدد ساخت و ساز بنا‌های جدید برآمده‌اند.
در میان خانه‌های سنگی می‌توان خانه‌هایی را دید که بلا استفاده رها شده و یا در حال ریزش است. کسی داخل آن‌ها زندگی نمی‌کند. ساکنان به مناطق دیگر کوچ کرده‌اند.
کندوان یکی از ۳ روستای صخره‌ای جهان در دامنه سر سبز سلطان داغی، ۶۲ کیلومتری جنوب غربی تبریز قرار دارد.
کندوان روستایی است بنا شده در دل صخره و تنها سازه این دهکده را سنگ‌ها تشکیل می‌دهند. خانه‌ها هرمی شکل هستند و برای دام‌ها نیز حفره‌هایی در سنگ‌ها بنا شده است.
خانه‌های سنتی و باستانی کندوان از نظر نوع معماری در ایران نظیر ندارند و به عقیده تعدادی از محققین احداث این خانه‌ها به قرن ۷ هجری همزمان با یورش مغول‌ها برمی‌گردد.
کندوان یکی از ۳ روستای صخره‌ای جهان در دامنه سر سبز سلطان داغی، ۶۲ کیلومتری جنوب غربی تبریز قرار دارد. معماری روستای کندوان و جاری بودن زندگی مردم در قالب بافت قدیمی آن یک استثنا در دنیا است. چرا که دیگر در ترکیه و آمریکا کسی در کاپادوکیه و داکوتا زندگی نمی‌کند. این روستا به سبب ویژگی معماری صخره‌ای و بافت مخصوص آن در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده و شهرت جهانی دارد.
این آبشار با ارتفاع حدود ۱۰۵ متر در میان جنگل‌های انبوه روستای کوته کومه قرار گرفته است.
آبشار لاتون یکی از زیباترین آبشار‌های استان گیلان است. این آبشار با ارتفاع حدود ۱۰۵ متر در میان جنگل‌های انبوه و در مجاورت کوه زیبای اسپیناس در ۱۵ کیلومتری جنوب آستارا، شهر لوندویل روستای کوته کومه قرار گرفته است.
یکی از جاذبه‌های روستای هودیان، حمام سنتی و آب‌گرم آن است که باعث می‌شود مردم روستاهای اطراف هم، با وجود مسیرهای صعب‌العبور، برای استفاده از این امکان، به هودیان بیایند.
هودیان، دهستانی در ۵۵ کیلومتری شهرستان دلگانِ استان سیستان و بلوچستان است. بیشتر مردم هودیان فقیر و کم‌درآمد هستند. جمعیت دهستان مورد اشاره، ۷ هزار و ۵۰۰ نفر است و می‌توان آن را یکی از بزرگ‌ترین دهستان‌های شهرستان دلگان دانست که آبادی‌های هیدان، هورکی، افضل‌آباد، سورگ، کلوشا، دهدشت و راسته‌ای است.
یکی از جاذبه‌های روستای هودیان، حمام سنتی و آب‌گرم آن است که باعث می‌شود مردم روستاهای اطراف هم، با وجود مسیرهای صعب‌العبور، برای استفاده از این امکان، به هودیان بیایند. این حمام و آب‌گرم، علاوه بر مصارف بهداشتی و شست‌وشوی لباس‌های اهالی روستا، برای اهداف گردشگری و درمانی هم مورد استفاده قرار می‌گیرد.
مهم‌ترین شاخصه این روستا در مقایسه با مواردی چون دهکده کاپادوکیه (Cappadocia) ترکیه مسکونی بودن واحدهای صخره‌ای میمند است به عبارت دیگر زندگی هنوز معنای خود را در میمند از دست نداده است.
ساکنان روستای دستکند (صخره‌ای) سه هزار ساله میمند که به عنوان هفتمین منظر فرهنگی- طبیعی و تاریخی در جهان موفق به دریافت جایزه مرکوری شده است دارای آداب و رسوم خاص بوده و هنوز روابط سنتی زندگی در آن حفظ شده و در زبان و گویش نیز همچنان از کلمات پهلوی ساسانی استفاده می‌شود به نحوی که می‌توان تعامل انسان و طبیعت در هزاره دوم میلادی را به خوبی در آن دید.
در ایران باستان، برای راهنمایی مسافران در کنار راه‌ها و جاده‌ها، ساختمان‌های برج‌مانندی می‌ساختند که به آن‌ها میل یا منار می‌گفتند. میل یا منار در لغت به معنای محل نور و جای آتش است. این برج‌ها که علاوه بر کنار مسیرها در شهرها هم به منظور نشان دادن مکان اصلی بافت شهری ساخته می‌شده‌اند، معمولا بنایی مستقل با تزیینات بسیار ساده بودند.
کارکرد این برج‌ها به این شکل بوده است که در قسمت تاج آن‌ها آتش روشن می‌کردند تا در شب‌های تاریک یا روزهای مه گرفته، راه و مقصد تشخیص داده شود. البته کارکردهای دیگری نیز برای این برج‌ها نقل شده است. برای پیام‌رسانی به مناطق دورتر با استفاده از پرتوهای نور از آتش موجود در این برج‌ها استفاده می‌کردند.
در حکومت ساسانی، این برج‌ها نوعی آتشگاه محسوب می‌شده‌اند و مسئولیت نگهداری آتش در آن‌ها بر عهده‌ی موبدان بوده است. این برج‌ها با توجه به ارتفاع و شکل هندسی ساختن‌شان، کاربردهای نجومی نیز داشته‌اند. ساخت این برج‌های راهنما که در قدیم به آن‌ها چراغ‌دان و چراغ‌پایه نیز می‌گفتند، از دوران پیش از اسلام مرسوم بوده، اما در سده‌های چهارم تا ششم هجری قمری ساخت این بناها بسیار رونق داشته است.
