تصاویر| نماد شکوه معماری ایران در دوران صفوی
مسجد امام، در اصفهان، یکی از مهم‌ترین بنا‌های عصر صفویه است که پیش‌تر به نام‌های مسجد سلطانی و مسجد جامع‌ِ عباسی شهرت داشت. این بنا از شاهکار‌های معماری، کاشی‌کاری و نجاری در قرن یازدهم هجری است. مسجد امام، نمایانگر اوج هزار سال مسجدسازی در ایران به شمار می‌رود.
مسجد امام شاهکاری جاویدان از معماری در قرن یازدهم هجری است و در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شماره ثبت ۱۰۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.مسجد امام مهم‌ترین مسجد دوره صفویه در شهر اصفهان به شمار می‌رود و چه از نظر عظمت بنا و چه از نظر کثرت تزیینات از اهمیت زیادی برخوردار است.
ساخت مسجد به فرمان شاه عباس اول در سال ۱۰۲۰ هجری قمری و چهارمین سال سلطنت به‌منظور زیباسازی میدان آغاز شد.این مسجد نمونه‌ای ارزشمند از هنر کاشی‌کاری و حجاری ایران در قرن یازدهم است. تاریخ‌های ثبت شده در مسجد که شامل سال ۱۰۷۷ هجری قمری یعنی آخرین سال سلطنت شاه عباس دوم و ۱۰۷۸ هجری یعنی اولین سال سلطنت شاه سلیمان و نیز سال ۱۰۹۵ هجری قمری می‌شود، نشان می‌دهد اتمام تزیینات و الحاقات مسجد، در دوره جانشینان شاه عباس اول صورت گرفته است.
معمار مهندس آن استاد علی‌اکبر اصفهانی و ناظر ساختمان محب‌علی بیک الله بوده‌اند؛ و خوشنویسانی چون علیرضا عباسی، عبدالباقی تبریزی، محمد رضا امامی، محمد صالح امامی در آن کتیبه نگاری کرده‌اند.
