در ایران باستان، برای راهنمایی مسافران در کنار راهها و جادهها، ساختمانهای برجمانندی میساختند که به آنها میل یا منار میگفتند. میل یا منار در لغت به معنای محل نور و جای آتش است. این برجها که علاوه بر کنار مسیرها در شهرها هم به منظور نشان دادن مکان اصلی بافت شهری ساخته میشدهاند، معمولا بنایی مستقل با تزیینات بسیار ساده بودند.
کارکرد این برجها به این شکل بوده است که در قسمت تاج آنها آتش روشن میکردند تا در شبهای تاریک یا روزهای مه گرفته، راه و مقصد تشخیص داده شود. البته کارکردهای دیگری نیز برای این برجها نقل شده است. برای پیامرسانی به مناطق دورتر با استفاده از پرتوهای نور از آتش موجود در این برجها استفاده میکردند.
در حکومت ساسانی، این برجها نوعی آتشگاه محسوب میشدهاند و مسئولیت نگهداری آتش در آنها بر عهدهی موبدان بوده است. این برجها با توجه به ارتفاع و شکل هندسی ساختنشان، کاربردهای نجومی نیز داشتهاند. ساخت این برجهای راهنما که در قدیم به آنها چراغدان و چراغپایه نیز میگفتند، از دوران پیش از اسلام مرسوم بوده، اما در سدههای چهارم تا ششم هجری قمری ساخت این بناها بسیار رونق داشته است.